در وصف خزان و مدح سلطان مسعود غزنوی

دادشان رزبان پیوسته سرآبی چو گلاب

نشد از جانبشان غایب، روزی و شبی

□

گفت پندارم کاین دخترکان زان منند		چون دل و چون جگر و چون تن و چون جان منند
تا بباشند بدین رز در مهمان منند		رز، فردوس منست، ایشان رضوان منند
تا درین باغ و درین خان و درین مان منند		دارم اندر سرشان سبز کشیده سلبی

□

رزبان تاختنی کرد به شهر از رز خویش		در رز بست به زنجیر و به قفل از پس و پیش
بود یک هفته به نزدیکی بیگانه و خویش		ز آرزوی بچه‌ی رز، دل او خسته و ریش
گفت کم صبر نمانده‌ست درین فرقت بیش		رفت سوی رز، با تاختنی و خببی

□

در چو بگشاد، بدان دخترکان کرد نگاه		دید چون زنگی هر یک را دو روی سیاه
جای جای بچه‌ی تابان چون زهره و ماه		بچه‌ی سرخ چو خون و بچه‌ی زرد چو کاه
سر نگونسار ز شرم و رخ تیره ز گناه		هر یکی با شکم حامل و پرماز لبی

□

رزبان را به دو ابروی برافتاد گره		گفت: لا حول و لا قوة الا بالله
ابن بلایه بچگان را ز چه کس آمده زه		همه آبستن گشتند به یک شب که و مه
نیست یک تن به میان همگان اندر به		اینچنین زانیه باشد بچه‌ی هر عنبی

□

نوزتان مادر شش روز نباشد که بزاد		نوزتان ناف نبریده و از زه نگشاد
نوزتان سینه و پستان به دهن بر ننهاد		نوزتان روی نشست و نوزتان شیر نداد
همه آبستن گشتید و همه دیو نژاد		این مکافات چنین باشدتان اجر شبی

□

راست گویید که این قصه و این نادره چیست		وانکه آبستنتان کرد بگویید که کیست
این چه بیشرمی و بیباکی و بیدادگریست		جای آنست که باید به شما بر بگریست
نه یکی و نه دو و نه سه، هشتاد و دویست		این همه دخت بسودن نتواند عزبی

□

دختران رز گفتند که: ما بیگنهیم

ما تن خویش به دست بنی‌آدم ننهیم