| تا سرخ کند گردن، تا سبز کند روی | سرخی نه به شنگرفش و سبزی نه به زنگار |
□
| باد از سمنستان به تک آمد به طلایه | تا حرب کند با سپه ابر نفایه | |
| ابر از طرف کوه برآمد دو سه پایه | ازشرم به رخساره فروهشته وقایه | |
| آورد لی به جوال و به عبایه | از ساحل دریا چو حمالان به کتفسار |
□
| چون باد بدو درنگرد دلش بسوزد | با کینه‌ی دیرینه ازو کینه نتوزد | |
| گاهی بکشد مشعله گاهی بفروزد | گاهی بدرد پیرهن و گاه بدوزد | |
| گاهیش بیاموزد و گاهی بناموزد | گاهی به بیابانش برد گاه به کهسار |
□
| ابر از فزع باد چو از کوه بخیزد | با باد درآویزد و لختی بستیزد | |
| تیغی بکشد منکر و میغی بنگیزد | آخر نه بس آید به هزیمت بگریزد | |
| چون مهتر ما مال همه پاک بریزد | هم در بی‌اندازه و هم لل شهوار |