در وصف خزان و مدح سلطان مسعول غزنوی

آنگاه یکی ساتگنی باده بر آرد		دهقان و زمانی به کف دست بدارد
بر دو رخ او رنگش ماهی بنگارد		عود و بلسان بویش در مغز بکارد
گوید که مرا این می مشکین نگوارد		الا که خورم یاد شه عادل مختار

□

سلطان معظم ملک عادل مسعود		کمتر ادبش حلم و فروتر هنرش جود
از گوهر محمود و به از گوهر محمود		چونانکه به از عود بود نایره‌ی عود
داده‌ست بدو ملک جهان خالق معبود		با خالق معبود کسی را نبود کار

□

شاهی که ز مادر ملک و مهتر زاده‌ست		گیتی بگرفته‌ست و بخورده‌ست و بداده‌ست
ملک همه آفاق بدو روی نهاده‌ست		هرچ آن پدرش می‌نگشاد او بگشاده‌ست
هرگز به تن خود به غلط در نفتاده‌ست		مغرور نگشته‌ست به گفتار و به کردار

□

شاهی که بر او هیچ ملک چیر نباشد		شاهی که شکارش بجز از شیر نباشد
یک نیمه‌ی گیتی ستد و سیر نباشد		تا نیمه‌ی دیگر بگرد دیر نباشد
این یافتن ملک به شمشیر نباشد		باید که خداوند جهاندار بود یار

□

امسال که جنبش کند این خسرو چالاک		روی همه گیتی کند از خارجیان پاک
تا روی به جنبش ننهد ابر شغبناک		صافی نشود رهگذر سیل ز خاشاک
چون باد بجنبد نبود خود ز پشه باک		چون آتش برخیزد، تیزی نکند خار

□

شیریست بدانگاه که شمشیر بگیرد		نی‌نی که تهیدست خود او شیر بگیرد
اصحاب گنه را به گنه دیر بگیرد		آنگه که بگیرد ، زبر و زیر بگیرد
گر خاک بدان دست یک استیر بگیرد		گوگرد کند سرخ، همه وادی و کهسار

□

آن روز که او جوشن خر پشته بپوشد		از جوشن او موی تنش بیرون جوشد
چندان بزند نیزه که نیزه بخروشد		بندش به هم اندرشود از بسکه بکوشد