| جهانا چه بدمهر و بدخو جهانی | چو آشفته بازار بازارگانی | |
| به درد کسان صابری اندرو تو | به بدنامی خویش همداستانی | |
| به هر کار کردم ترا آزمایش | سراسر فریبی، سراسر زیانی | |
| و گر آزمایمت صدبار دیگر | همانی همانی همانی همانی | |
| غبیتر کس، آن کش غنیتر کنی تو | فروتر کس، آن کش تو برتر نشانی | |
| نه امید آن کایچ بهتر شوی تو | نه ارمان آن کم تو دل نگسلانی | |
| همه روز ویران کنی کار ما را | نترسی که یک روز ویران بمانی | |
| ندانی که ویران شود کاروانگه | چو برخیزد آمد شد کاروانی | |
| تو شاه بزرگی و ما همچو لشکر | ولیکن یکی شاه بی‌پاسبانی | |
| یکی را ز بن بیستگانی نبخشی | یکی را دوباره دهی بیستگانی | |
| بود فعل دیوانگان این سراسر | بعمدا تو دیوانه‌ای یا ندانی | |
| خوری خلق را و دهانت نبینم | خورنده ندیدم بدین بی‌دهانی | |
| ستانی همی زندگانی ز مردم | ازیرا درازت بود زندگانی | |
| نباشد کسی خالی از آفت تو | مگر کاتفاقی کند آسمانی | |
| تو هر چند زشتی کنی بیش با ما | شود بیشتر با تومان مهربانی | |
| ندانی که ما عاشقانیم وبیدل | تو معشوق ممشوق ما عاشقانی | |
| اگر چند جان و تن ما گدازی | وگر چند دین و دل ما ستانی | |
| بناچار یکروز هم بگذری تو | اگر چند ما را همی‌بگذرانی | |
| مرا هر زمان پیش خوانی و هر گه | که پیش تو آیم ز پیشم برانی | |
| به زرق تو این بار غره نگردم | گر انجیل و توراة پیشم بخوانی |