| نوروز، روزگار مجدد کند همی | وز باغ خویش باغ ارم رد کند همی | |
| نرگس میان باغ تو گویی درمز نیست | اوراق عشرهای مجلد کند همی | |
| در لاله‌زار، لاله‌ی نعمان سرخ روی | خالی ز مشک و غالیه بر خد کند همی | |
| وان نسترن چو ناف بلورین دلبری | کوناف را میانه پر از ند کند همی | |
| وان برگهای بید تو گویی کسی به قصد | پیکانهای پهن زبرجد کند همی | |
| ضرابوار شاخ گل زرد هر شبی | دینارهای گرد مجدد کند همی | |
| از بهر آنکه زلف معقد نکو بود | سنبل به باغ زلف معقد کند همی | |
| وز بهر آنکه روی بود سرخ خوبتر | گلنار روی خویش مورد کند همی | |
| خور باز مجمری بفروزد برآسمان | گویی که زر به تیغ مهند کند همی | |
| ابر گلاب‌ریز همی بر گلابدان | برروی گل گلاب مصعد کند همی | |
| ابر بهار باز کند مطرد سیاه | هر گه که روی خویش به راود کند همی | |
| بی عود، باد، عود مثلث کند همی | بی‌تاب آب درع مزرد کند همی | |
| باغ طری ستبرق رومی کند همی | بربر همی قلاده ز فرقد کند همی | |
| بر سر عصابه‌ی زر رومی کند همی | دربر لباده‌ای ز زبرجد کند همی | |
| سوسن سرین ز بیرم کحلی کند همی | نسرین دهان ز در منضد کند همی | |
| لاله دل از فتیله‌ی عنبر کند همی | خیری رخ از صحیفه‌ی عسجد کند همی | |
| باد بزین صناعت مانی کند همی | مرغ حزین روایت معبد کند همی | |
| بلبل گلو گشاده سحرگاه بر درخت | گویی ثنای میر مید کند همی | |
| بوحرب بختیار محمد، که رای او | ارکانهای ملک مکد کند همی | |
| طوبی بر آن قلم که به عنوان نامه‌بر | بوحرب بختیار محمد کند همی |