| زرین سرکی فراز هر گردن | شش گوش بر او ز سیم هل تدری؟ | |
| شمشاد نگر بدان نکوزلفی | گلنار نگر بدان نکوچهری | |
| ای تازه بهار! سخت پدرامی | پیرایه‌ی دره و زیور عصری | |
| با رنگ و نگار جنت العدنی | با نور و ضیاء لیلةالقدری | |
| از بوی بدیع و از نسیم خوش | چون نافه‌ی مشک و عنبر تری | |
| وز رنگ و نگار و صورت نیکو | چون قصر ملک محمد قصری | |
| میر اجل مظفر عادل | قطب کرم و نتیجه حری | |
| با چهره‌ی ماه و طلعت زهره | با زهره‌ی شیر و عفت زهری | |
| برداشته زرق مهتر و کهتر | دریافته طبع بری و بحری | |
| افزون به شرف ز شرقی و غربی | افزون به نسب ز تیمی و بکری | |
| بریده چو طبع ممن از مرتد | از بددلی و بدی و بدمهری | |
| با مهره‌ی آهنین دبوس او | بر مهره‌ی پشت شیر نر بگری | |
| گر سنگ ده آسیا فرو افتد | در پیش رخش ز کوکب دری | |
| از پس نجهد دلش به یک ذره | کس را نبود دلی بدین نری | |
| ور زانکه بغردی بناگاهان | پیرامن او پلنگ یا ببری | |
| زان جانب خویش ننگرد زین سو | از ننگ حقارت و ز بی‌قدری | |
| میرا! ملکا! ستاره و بدرا! | میری، ملکی، ستاره و بدری | |
| گر یمن کسی طلب کند، یمنی | ور یسر کسی طلب کند، یسری | |
| دیوانه طناب کاغذین ندرد | چونانکه تو صف آهنین دری | |
| چون تیغ که شاخ گندنا برد | تو سنگ بزرگ آسیا بری |