| اضعاف حرفهایی کز شعر من شنیدی | نیکیت باد و نعمت، شادیت و شادخواری | |
| شعری که تو شنیدی، آنست بحر نیکو | آنست وزن شیرین، آنست لفظ جاری | |
| بد گفتن اندرآنکس، کومادح تو باشد | باشد ز زشتنامی، باشد ز بدعواری | |
| ای میر! مصطفی را گفتند کافران بد | با آنهمه نبوت، وان فر کردگاری | |
| چندان دروغ و بهتان، گفتند آن جهودان | بر عیسی‌بن مریم، بر مریم و حواری | |
| من کیستم که برمن نتوان دروغ گفتن | نه قرص آفتابم، نه ماه ده چهاری | |
| ای شاعر سبکدل با من چه اوفتادت | پنداشتم که زینت بیشست هوشیاری | |
| تو آفرین خسرو گویی دروغ باشد | ویحک دلیر مردی کاین لفظ گفت یاری | |
| با من همی چخی تو و آگه نه ای که خیره | دنبال ببر خایی، چنگال شیر خاری | |
| چون روی من ببینی، با من کنی تلطف | مهمان بری به خانه، نقل و رحیقم آری | |
| و آنجا که من نباشم، گویی مثالب من | نیکست کت نیاید زین کار شرمساری | |
| یا باش دشمن من، یا دوست باش ویحک | نه دوستی نه دشمن، اینت سیاهکاری | |
| آنکس که شاعرست او، او شاعران بداند | خود باز باز داند از مرغک شکاری | |
| تزویرگر نیم من، تزویرگر تو باشی | زیرا که چون منی را تزویرگر شماری | |
| این جایگاه نتوان تزویر شعر کردن | افسوس کرد نتوان بر شیر مرغزاری | |
| هستند جز تو اینجا استاد شاعرانی | با لفظهای مائی، با طبعهای ناری | |
| ایشان مرا تجارب کردند بی‌محابا | دیدند سحر شعرم دیدند کامگاری | |
| تو نیز تجربت کن تا دستبرد بینی | تا بردوم به شعرت چون باد صحاری | |
| از بهر آنکه شعرم شه دید و خوشدل آمد | برخاست از تو غلغل، برخاست از تو زاری | |
| من شعر بیش گویم، کان شاه را خوش آید | الفاظهای نیکو، ابیاتهای عاری |