| همچنین لشکر کش و دشمن کش و دینار بخش | همچنین گیتی خور و میری کن و نیکی فزای | |
| فر و روی خویشتن را بر فراز و برفروز | ناصح و بدخواه خود را بر نشان و در ربای | |
| دوستان را بند بشکن، دوست پرور، خوان ببخش | دشمن و اعدا شکن، بردار کن کین آزمای | |
| اسب تاز و گوی باز و زیرساز و بم نواز | جود کار و دل ربای و می ستان و دن ستای | |
| گردن ادبار بشکن، پشت دولت راست کن | پای بدخواهان ببند و دست نیکان برگشای | |
| جام گیر و جای دار و نام جوی و کام ران | بت فریب و کین گداز و دین پژوه و ره نمای | |
| خازنت را گو که سنج و رایضت را گو که ران | شاعرت را گو که خوان و حاجبت را گو که پای | |
| حاسدت را گو: گریز و ساقیت را گو: ریز | ناصحت را گو: نشین و مطربت را گو: سرای | |
| چون بیابی مهر و کین: آن را ببین، این را ستر | چون ببینی بخل و جود : این را گزین، آن را گزای | |
| نافه را و مشک را و سیم را و جام را | برنواز و برفتال و برفشان و برگرای | |
| ملک ده، لشکر شکن، خنجر کش و مغفر شکاف | گنج نه، باره فکن، شمشیر زن، بخت آزمای | |
| عشق و مهر وخال و زلف و روی و چشم و خط و لب | ور زو کار و بوی و مال و بوس و بین و خار و خای | |
| اسب و اشتر، زر و سیم و جام و عود و مشک ناب | رام گیر و برفشان و برفراز و سوز وسای | |
| هر نشاطی را بخواه و هر مرادی را بجوی | هر وفایی را بیاب و هر بقایی را ببای | |
| جز بخیلان را مروب و جز لیمان را مبند | جز معادی را مکوب و جز موالی را مپای |