| سماع مطربان به گرد او درون | زئیر شیر و گرگ را عوای او | |
| بخور او سموم گرم و اسپرم | به گرد او عکازه و غضای او | |
| شمیده من در آن میان بادیه | زسهم دیو و بانگ های‌های او | |
| بدانگهی که هور تیره‌گون شود | چو روی عاشقان شود ضیای او | |
| شب از میان باختر برون جهد | بگسترند زیر چرخ جای او | |
| چو جامعه‌ی نگارگر شود هوا | نقط زر شود بر او نقای او | |
| فلک چو چاه لاجورد و دلو او | دو پیکر و مجره همچو نای او | |
| هبوب او هوا و بر هبوب او | کسی فشانده گرد آسیای او | |
| ز هقعه‌ی چو نیمخانه‌ی کمان | بنات نعش از اول بنای او | |
| جدی چنان به شاره‌ای وز استر | چو نقطه‌یی به ثور بر، سهای او | |
| هوا به رنگ نیلگون یکی قبا | شهاب، بند سرخ بر قبای او | |
| مجره چون ضیا که اندر اوفتد | به روزن و نجوم او هبای او | |
| بدانگهی که صبح، روز بر دمد | بهای او به کم کند بهای او | |
| قمر بسان چشم دردگین شود | سپیده‌دم شود چو توتیای او | |
| رسیده من به انتهای بادیه | به انتها رسیده هم عنای او | |
| به مجلس خدایگان بی‌کفو | که نافریده همچو او خدای او | |
| مدبری که سنگ منجنیق را | بدارد اندرین هوا دهای او | |
| به جایگاه عزم، عزم عزم او | به جایگاه رای، رای رای او | |
| که کرد، جز خدای عز اسمه | رضا رضای او، قضا قضای او | |
| نه در جهان جلال، چون جلال او | نه هیچ کبریا چو کبریای او |