فغان ازین غراب بین و وای او
|
|
که در نوا فکندمان نوای او
|
غراب بین نیست جز پیمبری
|
|
که مستجاب زود شد دعای او
|
غراب بین نایزن شدهست و من
|
|
سته شدم ز استماع نای او
|
برفت یار بیوفا و شد چنین
|
|
سرای او خراب، چون وفای او
|
به جای او بماند جای او به من
|
|
وفا نمود جای او به جای او
|
بسان چاه زمزمست چشم من
|
|
که کعبهی وحوش شد سرای او
|
سحاب او بسان دیدگان من
|
|
بسان آه سرد من صبای او
|
خراب شد تن من از بکای من
|
|
خراب شد تن وی از بکای او
|
الا کجاست جمل بادپای من
|
|
بسان ساقهای عرش پای او
|
چو کشتیی که بیل او ز دم او
|
|
شراع او، سرون او قفای او
|
زمام او طریق او و راهبر
|
|
سنام او دو دست او عصای او
|
کجاست تا بیازمایم اندرین
|
|
سراب آب چهره آشنای او
|
ببرم این درشتناک بادیه
|
|
که گم شود خرد در انتهای او
|
ز طول او به نیم راه بگسلد
|
|
فراز او مسافت سمای او
|
زمین او چو دوزخ وز تف او
|
|
چو موی زنگیان شده گیای او
|
بسان ملک جم خراب، بادیه
|
|
سپاه غول و دیو، پادشای او
|
زنند مقرعه به پیش پادشا
|
|
دوال مار و نیش اژدهای او
|
کنیزکان به گرد او کشیده صف
|
|
ز کرکی و نعامه و قطای او
|
ز مار گرزه، مار گرد ریگ پر
|
|
غدیرها و آبگیرهای او
|
شراب او سراب و جامش اودیه
|
|
و نقل او حجاره و حصای او
|