برآمد زاغ رنگ و ماغ پیکر
|
|
یکی میغ از ستیغ کوه قارن
|
چنانچون صدهزاران خرمن تر
|
|
که عمدا در زنی آتش به خرمن
|
بجستی هر زمان زان میغ برقی
|
|
که کردی گیتی تاریک روشن
|
چنان آهنگری کز کورهی تنگ
|
|
به شب بیرون کشد تفسیده آهن
|
خروشی برکشیدی تند تندر
|
|
که موی مردمان کردی چو سوزن
|
تو گفتی نای رویین هر زمانی
|
|
به گوش اندر دمیدی یک دمیدن
|
بلرزیدی زمین لرزیدنی سخت
|
|
که کوه اندر فتادی زو به گردن
|
تو گفتی هر زمانی ژنده پیلی
|
|
بلرزاند ز رنج پشگان تن
|
فرو بارید بارانی ز گردون
|
|
چنانچون برگ گل بارد به گلشن
|
و یا اندر تموزی مه ببارد
|
|
جراد منتشر بر بام و برزن
|
ز صحرا سیلها برخاست هر سو
|
|
دراز آهنگ و پیچان و زمین کن
|
چو هنگام عزایم زی معزم
|
|
به تک خیزند ثعبانان ریمن
|
نماز شامگاهی گشت صافی
|
|
ز روی آسمان ابر معکن
|
چو بردارد ز پیش روی اوثان
|
|
حجاب ماردی دست برهمن
|
پدید آمد هلال از جانب کوه
|
|
بسان زعفران آلوده محجن
|
چنانچون دو سر از هم باز کرده
|
|
ز زر مغربی دستاورنجن
|
و یا پیراهن نیلی که دارد
|
|
ز شعر زرد نیمی زه به دامن
|
رسیدم من به درگاهی که دولت
|
|
ازو خیزد، چو رمانی ز معدن
|
به درگاه سپهسالار مشرق
|
|
سوار نیزهباز خنجر اوژن
|
علیبن محمد میر فاضل
|
|
رفیعالبینات صادقالظن
|