| ابر آذاری چمنها را پر از حورا کند | باغ پر گلبن کند، گلبن پر از دیبا کند | |
| گوهر حمرا کند از لل بیضای خویش | گوهر حمرا کسی از لل بیضا کند | |
| کوه چون تبت کند چون سایه بر کوه افکند | باغ چون صنعا کند چون روی زی صحرا کند | |
| ناله‌ی بلبل سحرگاهان و باد مشکبوی | مردم سرمست را کالیوه و شیدا کند | |
| گاه آن آمد که عاشق برزند لختی نفس | روز آن آمد که تائب رای زی صهبا کند | |
| من دژم گردم که با من دل دوتا کرده‌ست دوست | خرم او باشد که با او دوست دل یکتا کند | |
| هر زمان جوری کند بر من به نو معشوق من | راضیم راضی به هرچ آن لاله‌رخ با ما کند | |
| گر رخ من زرد کرد از عاشقی گو زرد کن | زعفران قیمت فزون از لاله‌ی حمرا کند | |
| ور همی‌چفته کند قد مرا گو چفته کن | چفته باید چنگ تا در چنگ ترک آوا کند | |
| ور همی آتش فروزد در دل من، گو فروز | شمع را چون برفروزی روشنی پیدا کند | |
| ور ز دیده آب بارد بر رخ من گو ببار | نوبهاران آب باران باغ را زیبا کند | |
| ور فکنده‌ست او مرا در ذل غربت گو فکن | غربت اندر خدمت خواجه مرا والا کند | |
| آفتاب ملکت سلطان که دست جود او | خواهد او را کز میان خلق بیهمتا کند | |
| بوی خلقش خاک را چون عنبر اشهب کند | رنگ رویش، مشک را چون لل لالا کند | |
| روز بزم از بخش مال و روز رزم از نعل خنگ | روی دریا کوه و روی کوه چون دریا کند | |
| چشم حورا چون شود شوریده رضوان بهشت | خاک پایش توتیای دیده‌ی حورا کند | |
| نور رایش تیره شب را روز نورانی کند | دود خشمش روز روشن را شب یلدا کند | |
| حاسد ملعون چرا خرم دل و شادان شود | گر زمانی بخت خواجه تندی و صفرا کند | |
| تندی و صفرای بخت خواجه یک ساعت بود | ساعتی دیگر، به صلح و آشتی مبدا کند | |
| همچو معشوقی که سالی با تو همزانو شود | ناز را، وقت عتابی در میان پیدا کند |