| وان هنر بیعدد که هست بدو در | هست چنان گوهری که هست مسند | |
| تا نبود روضه‌ی مبارک محمود | عود نروید بر او، نه سنبل و نه ند | |
| مرد هنرمند، کش نباشد گوهر | باشد چون منظری قواعد او رد | |
| مرد گهرمند، کش خرد نبود یار | باشد چون دیده‌ای که باشد ارمد | |
| این هنری خواجه‌ی جلیل چو دریاست | با هنر بیشمار و گوهر بیعد | |
| صاحب مخبر کسی بود که بود باز | منظر و مخبرش بی‌تغیر و بی کد | |
| بس کس کو گیرد و نبخشد، هرگز! | بس کس کو گیرد و ببخشد، سرمد | |
| خواجه بسان غضنفریست کجاهست | به ستدن و دادنش دو دست مسعد | |
| معطی و مالش بدان دهد که نجوید | وانکه بجوید ازوست مال مبلد | |
| خواجه دهد سیم و زر چو کوه به طالب | بسکه عمل هست، قول اوست مبعد | |
| خواجه چنان ابر باردار مطرناک | هست به قول و عمل همیشه مجرد | |
| خواجه چو ابر دمنده‌ایست که جاوید | هست به رنج دل و به هیت مفرد | |
| گر به هنر زیبد و به گوهر، بالش | او را زیبد چهار بالش و مسند | |
| هر که ز فرمان او فراز نهد پای | شوم برافتد، چو برق بر تن ارعد | |
| هیبتش الماس سخت را بکفاند | چون بکفاند دو چشم مار زمرد | |
| در شرر خشم او بسوزد یاقوت | گرش نسوزد شرار نار موقد | |
| شاعر و مهتر دلست و زیرک و والا | رودکی دیگرست و نصربن احمد | |
| هست طبیب بزرگ و هست منجم | فلسفی و هندسی و صاحب سودد | |
| کاتب نیکست و هست نحوی استاد | صاحب عباد هست و هست مبرد | |
| فاعل فعل تمام و قول مصدق | والی عزم درست و رای مسدد |