| زیرا که ولایت چو تنی هست و درآن تن | این حاشیه شاه رگست و شریانست | |
| دستور طبیبست که بشناسد رگ را | چون با ضربان باشد و چون بی‌ضربانست | |
| چون با ضربانست کند قوت او کم | ورکم نکند، بیم خناق از هیجانست | |
| چون بی‌ضربان باشد، نیرو دهد او را | ورنه دل ملکت را بیم یرقانست | |
| این کار وزارت که همی‌راند خواجه | نه کار فلان بن فلان بن فلانست | |
| بود آن همگان را غرض و مصلحت خویش | این را غرض و مصلحت شاه جهانست | |
| هرگز ندهد خردمنش را بر خود راه | کز خردمنش محتشمانرا حدثانست | |
| از پشه عنا و الم پیل بزرگست | وز مور، فساد بچه‌ی شیر ژیانست | |
| خسرو تنه‌ی ملک بود او دله‌ی ملک | ملکت چو قرآن، او چو معانی قرانست | |
| ملکت چو چراگاه و رعیت رمه باشد | جلاب بود خسرو و دستور شبانست | |
| لشکر چو سگان رمه و دشمن چون گرگ | وین کار سگ و گرگ و رمه با رمه بانست | |
| ما را رمه‌بانیست نه زو در رمه آشوب | نه ایمن ازو گرگ و نه سگ زو به فغانست | |
| هرگز نکند با ضعفا سخت کمانی | با آنکه بداندیش بود، سخت کمانست | |
| تا بر بم و بر زیر نوای گل نوش است | تا بر گل بربار خروش ورشانست | |
| عمر و من او را نه قیاس و نه کران باد | چون فضل و منش را نه قیاس و نه کرانست | |
| بادا به بهار اندر چندانکه بهارست | بادا به خزان اندر چندانکه خزانست |