| بی شوی شد آبستن، چون مریم عمران | وین قصه بسی طرفه‌تر و خوشتر از آنست | |
| زیرا که گر آبستن مریم به دهان شد | این دختر رز را، نه لبست و نه دهانست | |
| آبستنی دختر عمران به پسر بود | آبستنی دختر انگور به جانست | |
| آن روح خداوند همه خلق جهان بود | وین راح خداوند همه خلق جهانست | |
| گر قصد جهودان بد در کشتن عیسی | در کشتن این، قصد همه اهل قرانست | |
| آن را بگرفتند و کشیدند و بکشتند | وین را بکشند و بکشند، این به چه سانست | |
| آن، زنده یکی را و دو را کرد به معجز | وین، زنده‌گر جان همه خلق زمانست | |
| ناکشته‌ی کشته صفت روح قدس بود | ناکشته‌ی کشته صفت این حیوانست | |
| آن را، نگر از کشتن آنها چه زیان بود | این را، نگر از کشتن اینها چه زیانست | |
| آن را، پس سختی ز همه رنج امان بود | وین را، پس سختی ز همه رنج امانست | |
| آن را به سماوات مکان گشت و مر این را | بر دست امیران و وزیرانش مکانست | |
| چون دست وزیر ملک شرق که دستش | از باده گران نیست، که از جود گرانست | |
| شمس الوزرا احمد عبدالصمد آنکو | شمس‌الوزرا نیست که شمس الثقلانست | |
| آن پیشرو پیشروان همه عالم | چون پیشرو نیزه‌ی خطی که سنانست | |
| مهتر ز همه خلق جهان او به دو کوچک | مهتر به دو کوچک، به دلست و به زبانست | |
| درانه و دوزان به سر کلک نیابی | درانه و دوزان به سر کلک و بنانست | |
| اندر کرمش، هر چه گمان بود یقین شد | واندر نسبش، هر چه یقین بود گمانست | |
| خردش نگرش نیست، که خردک نگرشنی | در کار بزرگان همه ذلست و هوانست | |
| دینار دهد، نام نکو باز ستاند | داند که علی حال زمانه گذرانست | |
| مرحاشیه‌ی شاه جهان را و حشم را | هم مال دهنده‌ست و هم مال ستانست |