| نگفتی گشت خواهم آشنامن | نگفتم راست است اما نه بامن | |
| نگفتی دل ستانم جانت به خشم | نگفتی این نبخشی و آنت به خشم | |
| نگفتی راز تو با کس نگویم | نگفتم گویی اما پیش رویم | |
| نگفتی خسروان از من به تابند | نگفتم ره نشینان تا چه یابند | |
| نگفتی یکدلم با ره نشینان | نگفتم پیش آنان وای اینان | |
| نکردی آنچه نیرنگت بیاراست | بیا تا آنچه گفتم بنگری راست | |
| به وصل خود نگشتی رهنمونم | بیا بنگر که از هجر تو چونم | |
| چو بنشستی به دلخواهی به پیشم | بیا بنگر به دلخواهی خویشم | |
| ببین از درد هجرم در تب و تاب | ز چشم و دل درون آتش و آب | |
| مرا گفتی چو دل در عشق بندی | دهد عشقت به آخر سر بلندی | |
| بلندی داده عشق ارجمندم | ولی تنها به این کوه بلندم | |
| مرا از بهر سختی آفریدند | نخست این جامه را بر تن بریدند | |
| شدم چون از بر مادر به استاد | سر و کارم به سنگ افتاد و پولاد | |
| همی بر سختیم سختی فزودند | به بدبختیم بدبختی فزودند | |
| بدان سختی چو لختی چاره کردم | ز آهن رخنه‌ها در خاره کردم | |
| فتادم با دلی سنگین سر و کار | که آسان کرد پیشم هر چه دشوار | |
| کجا آهن که با این سخت جانم | اگر کوشم در او راهی ندانم | |
| بسی خارا به آهن سوده کردم | از این خارا روان فرسوده کردم | |
| نگارا وقت دمسازیست بازآ | مرا هنگام جانبازیست بازآ | |
| که از جان طاقت از تن تاب رفته | در این جو مانده ماهی آب رفته |