| بهر جا وصل از دوری نکوتر | بجز یک جا که مهجوری نکوتر | |
| رهد عطشان ز مردن آب خوردن | بجز یک جا که بهتر تشنه مردن | |
| چه جا آنجا که یار آید ز در باز | برای آنکه بر دشمن کند ناز | |
| ز یاران رنج به کاو بر تن آید | که بهر گوشمال دشمن آید | |
| غذا به گر خورم از پهلوی خویش | کز آن گسترده خوان بهر بداندیش | |
| به ار خون جگر باشد به جامم | که ریزد ساغر غیری به کامم | |
| ز شبهای سیه چندان نسوزم | که شمع از آتش غیری فروزم | |
| ولی غیرت هم از راهی نه نیکوست | کدام است آنکه بربندیم بر دوست | |
| چو آمد یار خوش بر روی اوباش | به رغم هر که خواهد باش گو باش | |
| به کام تشنه وانگه آب حیوان | هلاک آن دل کز او برگیری آسان | |
| به ساغر کوثر و دلدار ساقی | حرام آن قطره‌ای کاو مانده باقی | |
| چو عمر رفته را بخت آورد باز | از آن بدبخت‌تر کو کورد باز | |
| ز شیرین کوهکن را جام لبریز | بهانه گو شکر گو باش پرویز | |
| به کوه این نامراد سنگ فرسای | به نقش پای شیرین چشم تر سای | |
| ز درد جان گداز و آه دل سوز | ز شب روزش بتر بودی شب از روز | |
| همه شب از غم جانان نخفتی | خیالش پیش چشم آورده گفتی | |
| که او از یاد ناشادم نرفته | ز چشم ار رفته از یادم نرفته | |
| ز جان از تاب زلفم تاب برده | ز چشم ار چشم مستم خواب برده | |
| نگفتی چون برفتم کیم از ناز | نگفتم عمر رفته نایدم باز | |
| نگفتی با وفا طبعم قرین است | نگفتم عادت بختم نه این است |