ترا بینم بدین گردن فرازی
|
|
که از سیم و زر ما بی نیازی
|
گرت سیمو زری در کار باشد
|
|
از این در خیل ما بسیار باشد
|
بگفت آن کس گزیر از زر ندارد
|
|
که پنهان مخزن گوهر ندارد
|
مرا گنجی نهان اندر نهاد است
|
|
که با وی گنج باد آورد باد است
|
محبت گنج و اشکم گوهر اوست
|
|
سیه ماری چو زلفت بر سر اوست
|
بدیدی گنج باد آورد پرویز
|
|
ببین این گنج آب آورد من نیز
|
به کف زان گنج باد آورد باد است
|
|
مرا این گنج باد آور مراد است
|
کسی کو گنج دارد باد پیماست
|
|
ولی این گنج آب روی داناست
|
بگفت این گنج را چون کردی انبوه
|
|
بگفت از بس که خوردم تیشه چون کوه
|
چو کوهم تیشهی غم بر دل آید
|
|
که این گنج مرادم حاصل آید
|
به کان کندن ز سنگ آرند گوهر
|
|
به جان کندن مرا این شد میسر
|
بگفت این گنج را حاصل ندانم
|
|
بگفتا بی نیازی زین و آنم
|
بگفت این بی نیازی را غرض گو
|
|
بگفتا تا نیاز آرم به یک سو
|
بگفتا چون به یک سو شد نیازت
|
|
بگفتا گیرم آن زلف درازت
|
بگفتا جز سیه روزی چه حاصل ؟
|
|
بگفت این تیره روزی مقصد دل
|
بگفتا باز مقصد در میان است ؟
|
|
بگفتا زانکه مقصودم عیان است
|
بگفتا چیست مقصودت ؟ بگو فاش
|
|
بگفتا جان فدای روی زیباش
|
بگفتا چیست جان ؟ گفتا نثارت
|
|
بگفتا چیست تن گفتا غبارت
|
به دل گفتا چه داری ؟ گفت یادت
|
|
مرادت گفت چه ؟ گفتا مردات
|
بگفتا بیخودی، گفتا ز رویت
|
|
بگفت آشفته ای ، گفتا ز مویت
|