| خوشا بی‌صبری عشق درون سوز | همه درد از درون و از برون سوز | |
| چو عشق آتش فروزد در نهادی | به خاصیت بر او آب است بادی | |
| در آن هنگام کاستیلای عشق است | صبوری کمترین یغمای عشق است | |
| ز عاشق چون برد صبر و قرارش | به پیش آرد خیال وصل یارش | |
| چو چندی با خیالش عشق بازد | پس آنگه از وصالش سرفرازد | |
| بسی عشق اینچنین نیرنگ دارد | که گاهی صلح و گاهی جنگ دارد | |
| بقای وصل خامی آورد بار | دوام هجر جان سوزد به یکبار | |
| که هریک زین دو چون باید دوامی | نگردد پخته از وی هیچ خامی | |
| از آن گه آب ریزد گاه آتش | که گردد پخته خامی زین کشاکش | |
| چه شد فرهاد بر بالای آن کوه | تن و جانی به زیر کوه اندوه | |
| نه دست و دل که اندر کار پیچد | نه آن سر تا ز کار یار پیچد | |
| به روز افغانی و شب یاربی داشت | زمین عشق خوش روز و شبی داشت | |
| به آخر کرد خوش جایی معین | کمرگاهی سزاوار نشیمن | |
| کسی را کاندر آنجا دیده در بود | سراسر دشت و صحرا در نظر بود | |
| در آنجا با دلی پردرد و اندوه | بر آن شد تا تهی سازد دل کوه | |
| پی صنعت میان بر بست چالاک | به ضرب تیشه کرد آن کوه را خاک | |
| چنان زد تیشه بر آن کوه خاره | که شد آن کوه خارا پاره پاره | |
| دلی در سینه بودش چون دل تنگ | گهی بر سینه می‌زد گاه بر سنگ | |
| ز زخمش سنگ اثرها ازبرون داشت | ولیکن سینه خونها از درون داشت | |
| چو دیدی زخم خود در کاوش سنگ | زدی آهی و گفتی از دل تنگ |