| بنایی را که باشد حسن بانی | نهد اول پیش بر مهربانی | |
| به یک روزش رساند تا بجایی | که گردد چون فلک عالی بنایی | |
| چو وقت آید که بر مسند نهد گام | شراب عیش باید ریخت در جام | |
| کشد یک خشت از بنیاد سستش | کند ویرانتر از روز نخستش | |
| بنای حسن را سست است بنیاد | اساس عشق یارب بی‌خلل باد | |
| گذشته سال‌ها از عصر شیرین | همان برجاست نام قصر شیرین | |
| اساسی کاینچنین آباد مانده‌ست | ز محکم کاری فرهاد مانده‌ست | |
| چنین گفت آنکه این طرح نو انداخت | که چون شیرین به هامون بارگی تاخت | |
| فضایی دید و خوش آب و هوایی | برای کار او فرمود جایی | |
| نه بادش را غباری بود بر روی | نه آبش را گلی آلوده در جوی | |
| بساطش را هوایی رغبت انگیز | طرب ریز و طرب خیز و طرب بیز | |
| طلب فرمود خاصان هنر سنج | در افشان شد ز یاقوت گهر سنج | |
| که می‌خواهم دو استاد و چه استاد | دو استاد هنرورز و هنرزاد | |
| همه کار بزرگان ساز داده | به دولتخانه‌ها در برگشاده | |
| به دست و کار ایشان میمنت یار | بدیشان میمنت همدست و همکار | |
| نخستین پر هنر صنعت نمایی | که از دست آیدش عالی بنایی | |
| شماری رفته با صنعت شناسش | برون ز انگشت رد طرح اساسش | |
| همه طرحش به وضع هندسی راست | فزونی نیزش اندر هر کم و کاست | |
| ولی باید که شیرین کار باشد | به شیرینیش حسنی یار باشد | |
| دگر آهن تنی فولاد جانی | که بربندد مشقت را میانی |