| خوشا خاکی و خوش آب و هوایی | که افتد قابل طرح وفایی | |
| خوشا سرمنزلی خوش سرزمینی | که باشد لایق مسند نشینی | |
| عجب جایی بباید بهجت‌انگیز | که بر شیرین سرآرد هجر پرویز | |
| ملال خاطر شیرین چو دیدند | پرستاران جنیبت‌ها کشیدند | |
| به کوه و دشت میراندند ابرش | مراد خاطر شیرین عنان کش | |
| گر آهویی بدیدندی به راغی | از آن آهو گرفتندی سراغی | |
| به کبکی گر رسیدندی به دشتی | بپرسیدند از وی سرگذشتی | |
| به هر سر چشمه‌ای، هر مرغزاری | همی‌کردند بودن را شماری | |
| بدین هنجار روزی چند گشتند | که تا آخر به دشتی برگذشتند | |
| صفای نوخطان با سبزه زارش | صفای وقت وقف چشمه سارش | |
| هوایش اعتدال جان گرفته | نم از سرچشمه‌ی حیوان گرفته | |
| ز کس گر سایه بر خاکش فتادی | ز جا جستی و برپا ایستادی | |
| اگر مرغی به شاخش آرمیدی | گشادی سایه‌اش بال و پریدی | |
| گلش چون گلرخان پرورده‌ی ناز | نوای بلبلانش عشق پرداز | |
| تو گفتی حسن خیزد از فضایش | فتوح عشق ریزد از هوایش | |
| به شیرین آگهی دادند از آنجای | از آن آب و هوای رغبت افزای | |
| که در دامان کوه و کوهساری | که تا کوه است از آنجا نعره‌داری | |
| یکی صحراست پیش او گشاده | فضای او سد اندر سد زیاده | |
| اگر بر سبزه‌اش پویی به فرسنگ | سر برگی نیابی زعفران رنگ | |
| رسیده سبزه‌هایش تا کمرگاه | درختانش زده بر سبزه خرگاه |