| سرود طایران عشق سر کن | نوا تعلیم مرغان سحر کن | |
| تو دستان زن که باشد عالمی گوش | زبانها را سخن گردد فراموش | |
| کتاب عشق بر طاق بلند است | ورای دست هر کوته پسند است | |
| فرو گیر این کتاب از گوشه طاق | که نگشودش کس و فرسودش اوراق | |
| ورق نوساز این دیرین رقم را | ولی نازک تراشی ده قلم را | |
| اگر حرفت نزاکت بار باید | قلم را نازکی بسیار باید | |
| چو مطرب نازکی خواهد در آهنگ | زند مضراب نازک بر رگ چنگ | |
| قلم بردار و نوک خامه کن تیز | به شیرین نغمه‌های رغبت آمیز | |
| نوای عشق را کن پرده‌ای ساز | که در طاق سپهرش پیچد آواز | |
| فلک هنگامه کن حرف وفا را | برآر از چنگ ناهید این نوا را | |
| حدیث عشق گو کز جمله آن به | ز هر جا قصه‌ی آن داستان به | |
| محبت نامه‌ای از خود برون آر | تو خود دانی نمی‌گویم که چون آر | |
| نموداری ز عشق پاک بازان | بیانش از زبان جان گدازان | |
| زبان جان گدازان آتشین است | چو شمعش آتش اندر آستین است | |
| کسی کش آن زبان در آستین نیست | زبانش هست اما آتشین نیست | |
| حدیث عشق آتشبار باید | زبان آتشین در کار باید |