| سخن صیقلگر مرآت روح است | سخن مفتاح ابواب فتوح است | |
| سخن گنج است و دل گنجور این گنج | وز او میزان عقل و جان گهرسنج | |
| در این میزان گنج و عقل سنجان | که عقلش کفه‌ای شد کفه‌ی جان | |
| سخن در کفه ریزد آنقدر در | که چون خالی شود عالم کند پر | |
| نه گوهرهاش کانی لامکانی | ز دیگر بوم و بر نی این جهانی | |
| گهرها نی صدف نی حقه دیده | نه از ترکیب عنصر آفریده | |
| صدف مادر نه و عمان پدر نه | چو این درها یتیم و دربدر نه | |
| در گفتار عمانی صدف نیست | صدف را غیر بادی زو به کف نیست | |
| درین فانی دیار خشک قلزم | مجو این در که خود هم می‌شوی گم | |
| ز شهر و بحر این عالم بدر شو | به شهری دیگر و بحری دگر شو | |
| دیاری هست نامش هستی آباد | در او بحری ز خود موجش نه از باد | |
| در آن دریا مجال غوص کس نی | کنار و قعر راه پیش و پس نی | |
| چو این دریا بجنبد زو بخاری | به امکان از قدم آرد نثاری | |
| ز در لامکانی هر مکانی | ز ایثارش شود گوهر ستانی | |
| بدان سرحد مشرف گر کنی پای | بدانی پایه‌ی نطق گهر زای | |
| سخن خورده‌ست آب زندگانی | نمرده‌ست و نمیرد جاودانی | |
| سپهر کهنه و خاک کهن زاد | سخن نازاده دارد هر دو را یاد | |
| اگر خاک است در راهش غباریست | و گر چرخ است پیشش پرده داریست | |
| تواریخ حدوثش تا قدم یاد | که چون در بطن قدرت بود و کی زاد | |
| سخن گر طی نکردی شقه‌ی عیب | کجا هستی برآوردی سر از جیب |