| چو شد قلب آزمای آفرینش | به معیاری که دانند اهل بینش | |
| نخست آورد سوی آسمان دست | فلک را سیم قلب ماه بشکست | |
| ز نقد خود چو دیدش شرمساری | درستی دادش و کامل عیاری | |
| که یعنی آمدم ای قلب کاران | به کامل کردن ناقص عیاران | |
| کرا قلبیست تا بعد از شکستن | درستش کرده بسپارم به دستش | |
| نه در دستش همین شق قمر بود | به هر انگشت از اینش سد هنر بود | |
| به تخت هستی ار خاص است اگر عام | همه در حیطه‌ی فرمان او رام | |
| زمانه خانه زاد مدت اوست | ز خردی باز اندر خدمت اوست | |
| ز رویش روز تابی وام کرده | زمانه آفتابش نام کرده | |
| چه می‌گویم به جنب رحمت عام | بود بیهوده وام و نسبت وام | |
| به شب از گیسوی خود داده تاری | بر او هر شب کواکب را نثاری | |
| هم از گنجینه‌ی جودش ستانند | گهرهایی که بر مویش فشانند | |
| دویده آسمان عمری به راهش | که کرده ذروه‌ی خود تختگاهش | |
| چه مایه ابر کرده اشکباری | که گشته خاصه شغل چترداری | |
| زر شک شغل او خورشید افلاک | زند هر شام چتر خویش بر خاک | |
| سحابش بود بر سر تازیانه | چو دید آن خلق و حسن جاودانه | |
| سپندی سوخت در دفع گزندش | به بالا جمع شد دود سپندش | |
| کسی از چشم بد خود نیستش باک | که خواند «ان یکاد»ش ایزد پاک | |
| در آن عرصه که نور جاودانست | براق جان در او چابک عنانست | |
| جنیبت تا به حدی پیش رانده | که از پی سایه نیزش بازمانده |