| به نام چاشنی بخش زبانها | حلاوت سنج معنی در بیانها | |
| شکرپاش زبانهای شکر ریز | به شیرین نکته‌های حالت انگیز | |
| به شهدی داده خوبان را شکر خند | که دل با دل تواند داد پیوند | |
| نهاد از آتشی بر عاشقان داغ | که داغ او زند سد طعنه بر باغ | |
| یکی را ساخت شیرین کار و طناز | که شیرین تو شیرین ناز کن ناز | |
| یکی را تیشه‌ای بر سر فرستاد | که جان می‌کن که فرهادی تو فرهاد | |
| یکی را کرد مجنون مشوش | به لیلی داد زنجیرش که می‌کش | |
| به هر ناچیز چیزی او دهد او | عزیزان را عزیزی او دهد او | |
| مبادا آنکه او کس را کند خوار | که خوار او شدن کاریست دشوار | |
| گرت عزت دهد رو ناز می‌کن | و گرنه چشم حسرت باز می‌کن | |
| چو خواهد کس به سختی شب کند روز | ازو راحت رمد چون آهو از یوز | |
| وگر خواهد که با راحت فتد کار | نهد پا بر سر تخت از سردار | |
| بلند آن سر که او خواهد بلندش | نژند آن دل که او خواهد نژندش | |
| به سنگی بخشد آنسان اعتباری | که بر تاجش نشاند تاجداری | |
| به خاک تیره‌ای بخشد عطایش | چنان قدری که گردد دیده جایش | |
| ز گل تا سنگ وز گل گیر تا خار | ازو هر چیز با خاصیتی یار | |
| به آن خاری که در صحرا فتاده | دوای درد بیماری نهاده | |
| نروید از زمین شاخ گیایی | که ننوشته‌ست بر برگش دوایی | |
| در نابسته احسان گشاده‌ست | به هر کس آنچه می‌بایست داده‌ست | |
| ضروریات هر کس از کم وبیش | مهیا کرده و بنهاده‌اش پیش |