| به هر آلوده‌ای کی رو نماید | نقاب غیب کی از رو گشاید | |
| کسی کاین نظم دور اندیشه خواند | اگر تاریخ تصنیفش نداند | |
| شمارد پنج نوبت سی به تضعیف | که با شش باشدش تاریخ تصنیف | |
| نداند گر به این قانون که شد فکر | بجوید از همه ابیات پر فکر | |
| گزیدم گر طریق خود ستایی | بیان کردم سخنهای هوایی | |
| بنا بر سنت اهل سخن بود | و گر نه این سخن کی حد من بود | |
| کسی کاین نظم بی‌مقدار خواند | ز سد بیت ار یکی پرکار داند | |
| ز عیب آن دگرها دیده دوزد | چراغ وصف این را برفروزد | |
| نه رسم عیب جویی پیشه سازد | حیات خود در این اندیشه بازد | |
| همان به کاین حکایتها نگویم | که باشم من که باشد عیب جویم | |
| خدایا پرده‌ای بر عیب من کش | زبان حرف گیران در دهن کش | |
| کلامم را بده آن حالت خاص | کزو گردند اهل حال رقاص | |
| بنه مهری بر این قلب زر اندود | که در ملک جهان رایج شود زود | |
| به این زیبا عروس نورسیده | که از نو پرده از طلعت کشیده | |
| بده بختی که عالمگیر گردد | نه از بی‌طالعیها پیر گردد | |
| در ناسفته‌ی این گنج معنی | که در معنی ندارد رنج دعوی | |
| ز دست خائنانش در امان دار | به ملک حفظ خویشش جاودان دار | |
| قبول خاص و عامش ساز یارب | به خاطرها مقامش ساز یارب |