| بحمدالله که گر دیدیم رنجی | در آخر یافتیم این طور گنجی | |
| در او ناسفته گوهرها نهاده | طلسمش تا به اکنون ناگشاده | |
| به نام ایزد چه گنج شایگانی | کز او گردید پر جوهر جهانی | |
| نگو آسان طلسمش را گشادم | که پر جانی در این اندیشه دادم | |
| به دشواری چنین گنجی توان یافت | بلی کی گنج بی‌رنجی توان یافت | |
| دماغم تیره شد چون خامه بسیار | که تا کردم رقم این نقش پرگار | |
| ز مو اندیشه را کردم قلم ساز | شدم این لعبتان را چهره پرداز | |
| بسی همچون بخورم سوخت ایام | که تا گشتند این روحانیان رام | |
| سحر خیزی بسی کردم چو خورشید | که زر گردید خاک راه امید | |
| چو بوته پر فرو رفتم به آتش | که آخر این طلا گردید بی‌غش | |
| که مشتی خاک ره گر برگرفتم | روانش در لباس زر گرفتم | |
| مگر شد خاطر من مهر جان تاب | کزو گردید خاک ره زر ناب | |
| برون آورده‌ام از کان امید | زر لایق به زیب تاج خورشید | |
| چنین بی‌غش زری از کان برآید | چه کان کز مادر امکان بزاید | |
| در این معدن که زر سیماب گردید | بسان کیمیا نایاب گردید | |
| پریشانی بسی دیدم چو سیماب | که تا شد جمع این مشتی زر ناب | |
| زر نابم ز کان دیگری نیست | بدین در هم نشان دیگری نیست | |
| ز هر آلایشی دل پاک کردم | گذر بر حجله‌ی افلاک کردم | |
| که این بکران معنی رو نمودند | نقاب غیب از طلعت گشودند | |
| سخن کاو بکر خلوتگاه غیب است | نهان گردیده در خرگاه عیب است |