| به سوی اهل مجلس شاه چون دید | سرشک حسرتش در دیده گردید | |
| اشارت کرد تا دستور برخاست | به گوهر تخت عالی را بیاراست | |
| پس آنگه گفت تا شهزاده چین | برآید بر فراز تخت زرین | |
| به سوی مصریان رو کرد آنگاه | که تا امروز بودم بر شما شاه | |
| شه اکنون اوست خدمتکار باشید | به خدمتکاریش درکار باشید | |
| چو بر تخت زر خویشش نشانید | به دست خود بر او گوهر فشانید | |
| بزرگانش مبارکباد گفتند | غبار راه او از چهره رفتند | |
| بلی اینست قانون زمانه | به عالم هست اکنون این ترانه | |
| نبندد تاکسی از تختگه رخت | نیاید دیگری بر پایه بخت | |
| دو سر هرگز نگنجد در کلاهی | دو شه را جا نباشد تختگاهی | |
| چو روزی چند شد شه رخت بربست | به جای تخت بر تابوت بنشست | |
| بزرگانش الف بر سر کشیدند | سمند سرکشش را دم بریدند | |
| الف قدان بسی با لعل چون نوش | چو شمعی پیش تابوتش سیه پوش | |
| ز یکسو جامه کرده چاک منظور | فتاده از خروشش در جهان شور | |
| ز سوی دیگرش ناظر فغان ساز | به عالم ناله‌اش افکنده آواز | |
| به سوی خاک بردندش به اعزاز | خروشان آمدند از تربتش باز | |
| همه در بر پلاس غم گرفتند | به فوتش هفته‌ای ماتم گرفتند | |
| بزرگان را به بهشتم روز دستور | تمامی برد با خود سوی منظور | |
| که تا آورد بیرونشان ز ماتم | به بزم عیش بنشستند با هم | |
| جهان را شیوه آری اینچنین است | نشاط و محنتش با هم قرین است |