| چنین از یاری کلک جوانبخت | نشیند شاه بیت فکر بر تخت | |
| که مدتها بهم منظور و ناظر | طریق مهر می‌کردند ظاهر | |
| نه بی‌هم صبر و نی آرامشان بود | همین دمسازی هم کارشان بود | |
| حریف هم به بزم میگساری | رفیق هم به کوی دوستداری | |
| ز رنگ آمیزی باد خزانی | چو شد برگ درختان زعفرانی | |
| به گلشن لشکر بهمن گذر کرد | درخت سبز کار زال زر کرد | |
| برای خنده‌ی برق درخشان | خزان پر زعفران می‌کرد پستان | |
| عیان گردید یخ بر جای نسرین | فکنده بر لب جو خشت سیمین | |
| ز سرما آب را حال تباهی | ز یخ خود را کشیده در پناهی | |
| سحاب از تاب سرمای زمستان | به یکدیگر زدی از ژاله دندان | |
| ز ابروی نمد بر دوش افلاک | ز سرما خشک گشته پنجه‌ی تاک | |
| به رفتن آب از آن کم داشت آهنگ | که یخ در راه او زد شیشه بر سنگ | |
| شکست از سنگ ژاله جام لاله | به خاک افتاد نرگس را پیاله | |
| شده غارتگر دی سوی سبزه | به گلشن خسته رنگ از روی سبزه | |
| ز تاب تب خزانی شد رخ شاه | به بستر تکیه زد از پایه‌ی گاه | |
| به دل کردش بدانسان آتشی کار | که می‌کاهید هر دم شمع کردار | |
| بزرگان را به سوی خویشتن خواند | به صف در صد گاه خویش بنشاند | |
| به بالینش نشسته شاهزاده | ز غم سر بر سر زانو نهاده | |
| به سوی دیگرش ناظر نشسته | ز دلتنگی لب از گفتار بسته | |
| به روی شه نشان مرگ و ظاهر | بزرگان درغمش آشفته خاطر |