| قضا را بود فصل نوبهاران | ز ابر نوبهاری ژاله باران | |
| نسیم صبحدم در مشکباری | معطر جان ز باد نوبهاری | |
| هزاران مرغ هر سو نغمه پرداز | جهان پر صیت مرغان خوش آواز | |
| به سوسن از هوا شبنم فتاده | شده هر برگ تیغی آب داده | |
| عروس گل نقاب از رخ گشوده | رخ از زنگار گون برقع نموده | |
| صبا بر غنچه کسوت پاره کرده | برون افتاده راز گل ز پرده | |
| بنفشه هر نفس در مشک ریزی | صبا هر جا شده در مشک بیزی | |
| تو گفتی زال شاخ مشک بید است | که او در کودکی مویش سفید است | |
| عیان چون پای مرغابی ز هر سوی | نهال سرخ بیدی بر لب جوی | |
| ز باران بهاری سبزه خرم | دماغ غنچه و گل‌تر ز شبنم | |
| بنفشه زان در آب انداخت قلاب | که ماهی‌بد ز عکس بید در آب | |
| به تارک نارون را زان سپر بود | که از سنگ تگرگش بیم سر بود | |
| به سوی ارغوان چون دیده بگشاد | شکوفه بر زمین از خنده افتاد | |
| بلی بی‌خنده آن کس چون نشیند | که بر هندوی گلگون جامه بیند | |
| ز شاخ سبز گر گل شد گرانبار | عیان قوس قزح را سد نمودار | |
| دهد تا آب تیغ کوهساران | نمد آورد میغ نوبهاران | |
| دمیده سبزه هر سو از دل سنگ | نهان گردیده تیغ کوه در زنگ | |
| درخت گل ز فیض باد نوروز | به رنگ سبزه خرگاهیست گلدوز | |
| نهال بید شد در پوستین گم | درخت یاسمین پوشید قاقم | |
| به عزم جشن زد شاه جوانبخت | به روی سبزه چون گل زر نشان تخت |