| عروس نظم را جویای این بکر | چنین شد خواستگار از حجله‌ی فکر | |
| که چون خسرو از آن دشت فرحبخش | به عزم شهر راند از جای خود رخش | |
| شبی دستور را سوی حرم خواند | به آن جایی که دستور است بنشاند | |
| پس آنگه گفت او را کای خردکیش | به دانایی ز هر صاحب خرد پیش | |
| بر آنم تا نهال نوبر خویش | گل نورسته‌ی جان پرور خویش | |
| سهی سرو ریاض کامکاری | گل بستان فروز نامداری | |
| فروزان شمع بزم آرای عصمت | در یکدانه‌ی دریای عصمت | |
| ببندم عقد با شهزاده منظور | چه می‌گویی در این اندیشه دستور | |
| وزیر از گنج عصمت شد گهر سنج | زبان را کرد مفتاح در گنج | |
| که‌ای رایت خرد را درةالتاج | به عقلت رأی دور اندیش محتاج | |
| نکو اندیشه‌ای فرخنده راییست | عجب تدبیر و رای دلگشاییست | |
| از او بهتر نمی‌یابم در این کار | اگر واقع شودخوبست بسیار | |
| اشارت کرد شه تا رفت دستور | بیان فرمود حرف او به منظور | |
| جوابش داد منظور خردمند | که ای بگسسته دانش از تو پیوند | |
| منم شه را کم از خدام درگاه | چه حد بنده و دامادی شاه | |
| قبولم گر کند شه در غلامی | زنم در دهر کوس نیکنامی | |
| بگو باشد که صاحب اختیاری | چه گویم اختیار بنده داری | |
| زند اقبال من بر چرخ خرگاه | شوم گر قابل دامادی شاه | |
| به نزد پادشه جا کرد دستور | بگفت آنها که با او گفت منظور | |
| از آن گفتار خسرو شاد گردید | دلش از بند غم آزاد گردید |