| چو شد نزدیک ایشان شاهزاده | همه گشتند از توسن پیاده | |
| ز روی عجز در پایش فتادند | به عجزش رو به خاک ره نهادند | |
| اشارت کرد تا رخشی گزیدند | به تعظیمش سوی ناظر کشیدند | |
| به ناظر همعنان گردید منظور | ز حیرت در میان لشکری دور | |
| به هم منظور و ناظر گرم گفتار | چنین تا طرف آن فرخنده گلزار | |
| به طرف چشمه‌ای بنشست ناظر | به پیشش سر تراشی گشت حاضر | |
| ز سر موی جنون بردش به پا کی | به بردش پاک چرک از جرم خاکی | |
| بدن آراست از تشریف جانان | چو گل آمد سوی منظور خندان | |
| یکی از جمله‌ی خاصان منظور | بگفت ای دیده را از دیدنت نور | |
| چه باشد گر گشایی پرده زین راز | به ما گویی حدیث این جوان باز | |
| از او منظور چون این حرف بشنید | ز درج لعل گوهر بار گردید | |
| حدیث خویش و شرح حال ناظر | بیان فرمود ز اول تا به آخر | |
| نمی‌دانست لشکر تا به آن روز | که در چین شهریار است آن دل افروز | |
| ز حال هر دو چون گشتند آگاه | یکی بهر نوید آمد سوی شاه | |
| شنید آن مژده چون شاه جهانبان | به استقبال آمد با بزرگان | |
| دعای شاه ناظر بر زبان راند | به او شاه جهاندان آفرین خواند | |
| به پوزش رفت خسرو سوی منظور | که گر بیراهیی شد دار معذور | |
| رخ خود ماند بر در شاهزاده | که‌ای در عرصه‌ات شاهان پیاده | |
| چسان عذر کرمهایت توان خواست | چه می‌گویم نه جای این سخنهاست | |
| در آنجا چند روز القصه بودند | وطن در بزم عشرت می‌نمودند |