| دلا بر عکس ابنای زمان باش | به روز بینوایی شادمان باش | |
| غم خود خور به روز شادمانی | که دارد مرگ در پی زندگانی | |
| نبیند بی‌خزان کس لاله زاری | خزان تا نگذرد ناید بهاری | |
| به بی‌برگی چو سازد شاخ یکچند | کند سر سبزش این شاخ برومند | |
| کشد چون ژاله در جیب صدف سر | شود آخر شهان را زیب افسر | |
| گهر گر زخم مثقب برنتابد | به بازوی بتان کی دست یابد | |
| نباشد غنچه تا یکچند دلتنگ | ز دل کی خنده‌اش از خود برد زنگ | |
| بلی هر کار وقتی گشته تعیین | چو خرما خام باشد نیست شیرین | |
| ز ناکامی چه می‌نالی در این کاخ | ثمر چون پخته شد خود افتد از شاخ | |
| به سنگ از شاخ افتد میوه‌ی خام | ولیکن تلخ سازد خوردنش کام | |
| شود از غوره دندان کند چندان | که از حلوا بباید کند دندان | |
| دهد درد شکم حلوای خامت | ز دارو تلخ باید کرد کامت | |
| چنین می‌گوید آن از کار آگه | چو با ناظر بشد منظور همره | |
| به سوی دشت شد منظور با یار | دلی پرخنده و لب پر ز گفتار | |
| عنان رخش در دستی گرفته | به دستی دست پا بستی گرفته | |
| ز هجر و وصل می‌گفتند با هم | گهی بودند خندان گاه خرم | |
| که سرکردند نا گه خیل منظور | ز غوغاشان جهان گردید پر شور | |
| نظر کردند سوی شاهزاده | ز اسب خویش دیدندش پیاده | |
| به دستش دست مجنون غریبی | عجب ژولیده مو شخصی عجیبی | |
| بهم گفتند کاین شخص عجب کیست | به دستش دست منظور از پی چیست |