| به دشت چین تو با مشکین غزالان | به کوه مصر من چون شیر نالان | |
| چه کم گردد که از چشم فسونساز | کنی در ساحری افسونی آغاز | |
| که چون بر هم زنم چشم جهان بین | ترا با خویش بینم عشرت آیین | |
| خوش آن روزی که در چین منزلم بود | مراد دل ز جانان حاصلم بود | |
| به هر جایی که بودم یار من بود | به هر غم مونس و غمخوار من بود | |
| گهی با هم به مکتبخانه بودیم | دمی با هم به یک کاشانه بودیم | |
| فلک روزی که طرح این غم انداخت | که نومیدم ز روز وصل او ساخت | |
| دگر خود را ندیدم شاد از آن روز | چه روزی بود خرم یاد از آن روز | |
| مرا این داغ از آنها بیشتر سوخت | که چون چرخ آتش محرومی افروخت | |
| گره دیدم به دل این آرزو را | ندیدم بار دیگر روی او را | |
| وداع او مرا روزی نگردید | ازو کارم به فیروزی نگردید | |
| مرا از خویش باید ناله کردن | که خود کردم نه کس این جور با من | |
| اگر بی‌روی آن شمع شب افروز | به مکتب می‌نمودم صبر یک روز | |
| معلم را نمی‌آزردم از خویش | صبوری می‌نمودم پیشه‌ی خویش | |
| ندیدی کس چنین ناشادم از هجر | به این محنت نمی‌افتادم از هجر | |
| چو منظور این سخنها کرد ازو گوش | خروشی بر کشید و گشت بیهوش | |
| از آن فریاد ناظر از زمین جست | زد از روی تعجب دست بر دست | |
| که شوقم برد از جا این صدا چیست | به گوشم این صدای آشنا چیست | |
| ازین آواز دل در اضطراب است | رگ جان زین صدا در پیچ و تاب است | |
| دلم رقاص شد این بیغمی چیست | به راه دیده اشک خرمی چیست |