| برد ره نکته ساز معنی اندیش | چنین ره بر سر گم کرده‌ی خویش | |
| که در نزدیک آن دلکش نشیمن | بدان کوهی که ناظر داشت مسکن | |
| به قصد کبک منظور دل افروز | گشود از بند پای باز یک روز | |
| ز ره شد از خرام کبک بازش | ز پی شد کورد با خویش بازش | |
| نیامد باز و او می‌رفت از پی | بیابان از پی او ساختی طی | |
| چنین تا کرد جا بر طرف کهسار | ز تاب تشنگی افتاد از کار | |
| برای آب می‌گردید در کوه | ره افتادش سوی آن غار اندوه | |
| مقامی دید در وی دام و دد جمع | در او هر جانور از نیک و بد جمع | |
| میان جمعشان ژولیده مویی | وجود لاغرش پیچیده مویی | |
| پریشان کرده بر سرموی سودا | چو شمع مرده‌ای بنشسته از پا | |
| تنش در موی سر گردیده پنهان | ز سوز دل به خاک تیره یکسان | |
| پر از خونش دو چشم ناغنوده | چو اخگرها ز خاکستر نموده | |
| چو بوی غیردام و دد شنیدند | ز جا جستند و از دورش رمیدند | |
| ز دام و دد چو دورش گشت خالی | خروشان شد ز درد خسته حالی | |
| که از اندوه و هجران آه و سد آه | مرا جان کاست، آه از هجر جانکاه | |
| منم با وحشیان گردیده همدم | گرفته گوشه‌ای ز ابنای عالم | |
| مرا با چشم آهو زان خوش افتاد | کز آن آهوی وحشی می‌دهد یاد | |
| بیا ای آهوی وحشی کجایی | ببین حالم به دشت بینوایی | |
| بیا کز هجر روز خسته حالان | سیه گردیده چون چشم غزالان | |
| تو در بتخانه چین با بتان یار | به غار مصر من چون نقش دیوار |