| اگر مهمیز میسودش بر اندام | برون می‌زد از آن سوی ابد گام | |
| اگر مژگان کس بر هم رسیدی | به سد فرسنگ از آن جنبش رمیدی | |
| ز شیهه گاه جستن برسر خاک | زدی گلبانگ‌ها بر رخش افلاک | |
| جهانیدی گرش بر چرخ اخضر | زدی سد چرخ بر خشت زر خور | |
| به عزم آن مقام عشرت آیین | سوار رخش شد شهزاده‌ی چین | |
| سواران رخش سوی دشت راندند | سرود عیش بر گردون رساندند | |
| شدند از راه شادی دشت پیما | چنین تا آن مقام عشرت افزا | |
| فضای دلگشایی دید منظور | عجب فرخنده جایی دید منظور | |
| میان سبزه آبش در ترنم | گلش از تازه رویی در تبسم | |
| گرفته فاخته بر سروش آرام | زبان در ذکر با قمری در اکرام | |
| عیان گردیده داغ لاله‌ی تر | به رنگ آینه کافتد در آذر | |
| ز هر جانب فتاده برگ لاله | چو پر خون پرده‌ی چشم غزاله | |
| در آن دلکش نشیمن مانده برپا | پی دفع حرارت غنچه حنا | |
| ز هر سو غنچه بر آهنگ بلبل | سر انگشت می‌زد بر دف گل | |
| به بلبل در دهن خوانی چکاوک | کله کج کرده چون هدهد به تارک | |
| سرود کبک بر گردون رسیده | به آن آهنگ خود را برکشیده | |
| در آن عشرت‌سرا مأوا نمودند | به بزم شادمانی جا نمودند |