| به جست و جوی آن مجنون گمنام | زند اینگونه گویای سخن گام | |
| که چون از گرمی این مشعل زر | جهان گردید چون دریای آذر | |
| تو گفتی مهر کز افلاک بنمود | ز آتشگاه دوزخ روزنی بود | |
| فلک را گرمی خور سوخت چندان | که با خاک سیه گردید یکسان | |
| ز گرمی توده‌ی گل شد چو دوزخ | در او از زیر می‌شد آب چون یخ | |
| چو گرما شد ز حد یک روز منظور | زمین بوسید پیش خسرو از دور | |
| که تاب شعله‌ی خور ساخت ما را | به دل بد شعله‌ای افروخت ما را | |
| توان کردن بدینسان تابه کی زیست | بفرماید شهنشه فکر ما چیست | |
| بیان فرمود شاه مصر مسکن | که ای دور از گل روی تو گلشن | |
| برون از شهر ما فرخنده جاییست | در آن نیکویی آب و هواییست | |
| مقامی چون بهشت جاودانی | بهارش ایمن از باد خزانی | |
| خرد خلد برینش نام کرده | دم عیسا نسیمش وام کرده | |
| در آن ساحت اگر منزل نمایی | نخواهد بود دور از دلگشایی | |
| چو گل منظور ازین گفتار بشکفت | زمین بوسید و خسرو را دعا گفت | |
| اشارت کرد خسرو تا سپاهی | سوی آن بزمگه کردند راهی | |
| به رایض گفت تا از بهر منظور | سمندی کرد زین از هر خلل دور | |
| بسان کوه اما باد رفتار | که باد از وی گرفتی یاد رفتار | |
| ز نور آفتاب آن رخش چون برق | رسیدی پیشتر از غرب در شرق | |
| اگر فارس فرس را برجهاندی | به جاسوس نظر خود را رساندی | |
| بسان جام جم گیتی نمایی | دو چشمش بسکه کردی روشنایی | |
| اگر مهمیز میسودش بر اندام | برون می‌زد از آن سوی ابد گام | |
| اگر مژگان کس بر هم رسیدی | به سد فرسنگ از آن جنبش رمیدی | |
| ز شیهه گاه جستن برسر خاک | زدی گلبانگ‌ها بر رخش افلاک | |
| جهانیدی گرش بر چرخ اخضر | زدی سد چرخ بر خشت زر خور | |
| به عزم آن مقام عشرت آیین | سوار رخش شد شهزاده‌ی چین | |
| سواران رخش سوی دشت راندند | سرود عیش بر گردون رساندند | |
| شدند از راه شادی دشت پیما | چنین تا آن مقام عشرت افزا | |
| فضای دلگشایی دید منظور | عجب فرخنده جایی دید منظور | |
| میان سبزه آبش در ترنم | گلش از تازه رویی در تبسم | |
| گرفته فاخته بر سروش آرام | زبان در ذکر با قمری در اکرام | |
| عیان گردیده داغ لاله‌ی تر | به رنگ آینه کافتد در آذر | |
| ز هر جانب فتاده برگ لاله | چو پر خون پرده‌ی چشم غزاله | |
| در آن دلکش نشیمن مانده برپا | پی دفع حرارت غنچه حنا | |
| ز هر سو غنچه بر آهنگ بلبل | سر انگشت می‌زد بر دف گل | |
| به بلبل در دهن خوانی چکاوک | کله کج کرده چون هدهد به تارک | |
| سرود کبک بر گردون رسیده | به آن آهنگ خود را برکشیده | |
| در آن عشرت‌سرا مأوا نمودند | به بزم شادمانی جا نمودند |