| به جست و جوی آن مجنون گمنام | زند اینگونه گویای سخن گام | |
| که چون از گرمی این مشعل زر | جهان گردید چون دریای آذر | |
| تو گفتی مهر کز افلاک بنمود | ز آتشگاه دوزخ روزنی بود | |
| فلک را گرمی خور سوخت چندان | که با خاک سیه گردید یکسان | |
| ز گرمی توده‌ی گل شد چو دوزخ | در او از زیر می‌شد آب چون یخ | |
| چو گرما شد ز حد یک روز منظور | زمین بوسید پیش خسرو از دور | |
| که تاب شعله‌ی خور ساخت ما را | به دل بد شعله‌ای افروخت ما را | |
| توان کردن بدینسان تابه کی زیست | بفرماید شهنشه فکر ما چیست | |
| بیان فرمود شاه مصر مسکن | که ای دور از گل روی تو گلشن | |
| برون از شهر ما فرخنده جاییست | در آن نیکویی آب و هواییست | |
| مقامی چون بهشت جاودانی | بهارش ایمن از باد خزانی | |
| خرد خلد برینش نام کرده | دم عیسا نسیمش وام کرده | |
| در آن ساحت اگر منزل نمایی | نخواهد بود دور از دلگشایی | |
| چو گل منظور ازین گفتار بشکفت | زمین بوسید و خسرو را دعا گفت | |
| اشارت کرد خسرو تا سپاهی | سوی آن بزمگه کردند راهی | |
| به رایض گفت تا از بهر منظور | سمندی کرد زین از هر خلل دور | |
| بسان کوه اما باد رفتار | که باد از وی گرفتی یاد رفتار | |
| ز نور آفتاب آن رخش چون برق | رسیدی پیشتر از غرب در شرق | |
| اگر فارس فرس را برجهاندی | به جاسوس نظر خود را رساندی | |
| بسان جام جم گیتی نمایی | دو چشمش بسکه کردی روشنایی |