| نوا آموز این دلکش ترانه | پی خواب اینچنین گوید فسانه | |
| که چون از رنج دریا رست ناظر | شبی در خواب شد آشفته خاطر | |
| چو خوابش برد در چین دید خود را | به جانان عشرت آیین دید خود را | |
| به جانان حرف دوری در میان داشت | حدیث شکوه‌ی او بر زبان داشت | |
| که ای باعث به سرگردانی من | ز عشقت بی‌سر و سامانی من | |
| چه میشد گر در این ایام دوری | که بودم در مقام ناصبوری | |
| دل غم دیده‌ام می‌ساختی شاد | به دشنامی ز من می‌آمدت یاد | |
| ولی عیب تو نتوان کرد این طور | که این صورت تقاضا می‌کند دور | |
| ز شوق وصل جانان جست از خواب | نه بزم خسروی دید و نه اسباب | |
| ز دستش رفته آن زلف گره گیر | به جای آن به دستش مانده زنجیر | |
| همان محنت سرای درد و غم دید | همان زندان و زنجیر و الم دید | |
| ز طغیان جنون آن بند بگسست | ز همراهان خود پیوند بگسست | |
| ز محنت جامه می‌زد چاک و می‌رفت | ز غم می‌ریخت بر سر خاک می‌رفت | |
| چنین تا از فلک بنمود مهتاب | جهان را داد نور شمع مه تاب | |
| به دمسازی سوی مهتاب رو کرد | به نور ماه ساز گفتگو کرد | |
| که ای شمع شبستان الاهی | ز یمنت رسته شب از رو سیاهی | |
| چنان از لوح این ظلمت زدایی | که گردد قابل صورت نمایی | |
| الا ای پیک عالم گرد شبرو | به روز تیره‌ام انداز پرتو | |
| به رسم شبروی اینجا سفر کن | به سوی آفتاب من گذر کن | |
| بگو کای ماه بی‌مهر جفا کار | بت نامهربان شوخ دل آزار |