| نه طوق است این رکاب رخش خواریست | گریبان لباس بیقراریست | |
| لب چاه مصیبت را نشانیست | برای حرف نومیدی دهانیست | |
| فغان کاین طوق پامال غمم ساخت | عجب کاری مرا در گردن انداخت | |
| منم زین طوق چون قمری فغان ساز | به یاد قدت ای سرو سرافراز | |
| بیا ای کاکلت زنجیر سودا | که زنجیر غمم انداخت از پا | |
| به زنجیر غمم پامال مگذار | بیا وز پایم این زنجیر بردار | |
| ز هجر آن خم زلف گره گیر | ندارم دستگیری غیر زنجیر | |
| به کنج بیکسی اینگونه دربند | به کارم سد گرده زنجیر مانند | |
| چو زنجیرم بود گر سد دهن بیش | بیان نتوان نمودن یک غم خویش | |
| به غیر از کنج غم جایی ندارم | بجز زنجیر همپایی ندارم | |
| مرا کاین است همپا چون نیفتم | ز اشک خویش چون در خون نیفتم | |
| ز دل برمی‌کشید آه از سردرد | چنین تا بر کنار نیل جا کرد |