| سلاسل ساز این فرخنده تحریر | کشد زینگونه مطلب را به زنجیر | |
| که ناظر داشت در کشتی نشیمن | ز ابر دیده دریا کرد دامن | |
| شدی هر روز افزون شوق یارش | که آخر با جنون افتاد کارش | |
| گریبان می‌درید و آه می‌زد | ز آه آتش به مهر و ماه می‌زد | |
| چو آتش یافتی بیتاب خود را | دویدی کافکند در آب خود را | |
| چو همراهان ازو این حال دیدند | در آن کشتی به زنجیرش کشیدند | |
| به زنجیر جنون چون گشت پا بست | سری بر زانوی اندوه بنشست | |
| چو آیین جنونش برد از کار | به زنجیر از جنون آمد به گفتار | |
| که ای چون زلف خوبان دلارا | اسیر حلقه‌هایت اهل سودا | |
| بسی منت بگردن از تو دارم | که یادم می‌دهی از زلف یارم | |
| منم در راه تو از پا فتاده | به طوق خدمتت گردن نهاده | |
| تویی سر رشته‌ی هر عیش و شادی | عجب نیکو به پای من فتادی | |
| هم آوازی کنی از روی یاری | مرا شبها به کنج بیقراری | |
| ز قید عقل از یمن تو رستم | عجب سررشته ای دادی به دستم | |
| نزد مار غمی برسینه‌ات نیش | چرا پیچی بسان مار برخویش | |
| مرا بر سینه روزنها از آنست | که جسم ناوک غم را نشانست | |
| ترا در سینه این سوراخها چیست | وجودت زخمدار ناوک کیست | |
| مرا چشمی‌ست زان هر دم به راهی | که دارم انتظار وصل ماهی | |
| نمی‌دانم تو باری در چه کاری | که بر ره حلقه‌های دیده داری | |
| درین زندان نه یی دیوانه چون من | بگو کز چیست این طوقت به گردن |