| حصارش زلف زهره شانه کرده | ز کنگر شانه را دندانه کرده | |
| کشیده خندقش از غرب تا شرق | در آب خندقش چوب فلک غرق | |
| سواد شهر کردش دیده پرنور | چو گل از خرمی بشکفت منظور | |
| ز روی خرمی میراند توسن | که تا گشتش در دروازه روشن | |
| بر او دروازه‌بان چون دیده بگشاد | به پای توسنش چون سایه افتاد | |
| بگفتا کای جوان نورسیده | که از مهرت به ما پرتو رسیده | |
| چسان جان برده‌ای زین بیشه بیرون | که شیرش بسته ره بر گاو گردون | |
| کنون عمریست تا این راه بسته | به راه رهروان از کین نشسته | |
| ز نیش خویش شیر این گذرگاه | نهاده رهروان را خار در راه | |
| ازو این حرف چون منظور بشنید | ز کار رفته گوهر بار گردید | |
| بر او پیر از تعجب دیده بگشاد | به منزلگاه خویشش برد و جا داد | |
| چو دید آن گنج در ویرانه‌ی خویش | به پیش آورد درویشانه‌ی خویش | |
| پس آنگه رفت سوی درگه شاه | بگفت این حال با خاصان درگاه | |
| ازو چون شرح این معنی شنفتند | به خسرو صورت احوال گفتند | |
| زد از روی تعجب دست بر دست | که یک تن چون ز دست این بلا رست | |
| به جمعی داد خلعت‌ها و فرمود | که باتشریف تشریف آورد زود | |
| سوی منظور از آنجا رو نهادند | زمین از دور پیشش بوسه دادند | |
| پی تعظیم تشریف از زمین خاست | بدن از خلعت شاهانه آراست | |
| به آنها گشت همره بی‌توقف | سوی بازار مصر آمد چو یوسف | |
| ازو دل داده خلقی از کف خویش | هجوم بی‌دلانش از پس و پیش |