| بیان می‌کرد هر سو غنچه با گل | به سر گوشی حدیث خون بلبل | |
| میان سبزه آب افتاده بیهوش | کشیده سبزه تنگ او را در آغوش | |
| پی راحت فرود آمد ز شبرنگ | به طرف سبزه‌زاری کرد آهنگ | |
| به آسایش به روی سبزه افتاد | سمند خویش را سر در چرا داد | |
| فتادی همچو گل از دست بر دست | که شد در خواب نازش نرگس مست | |
| چو مست خواب شد آن مایه ناز | سمندش ناگه آمد در تک و تاز | |
| ز آواز سم اسب رمیده | ز جا جست و گشود از خواب دیده | |
| نظر چون کرد شیری دید از دور | در و دشت از غریوش گشته پر شور | |
| ز چنبر شیر گردون را جهانده | نشان ناخنش بر ثور مانده | |
| خروشش مرده را بردی ز سر خواب | به زهر چشم کردی زهره‌ها آب | |
| پی جستن زدی چون بر زمین پای | نمودی کوهه‌ی گاو زمین جای | |
| کشید آن شیردل بر شیرشمشیر | چو شیری حمله آور گشت بر شیر | |
| هژبر تیغ زن تیغ آنچنان راند | که زخم تیغ بر گاو زمین ماند | |
| جدا کرد آن بلا را از سر خویش | نمود از سبزه و گل بستر خویش | |
| به روی سبزه می‌غلطید چون آب | که شد بر روی گل آهوش در خواب | |
| سفر سازنده‌ی شهر فسانه | زند بر رخش زینسان تازیانه | |
| که چون منظورگشت از خواب بیدار | برآمد بر سمند باد رفتار | |
| چو بیرون شد از آن دلکش نشیمن | به روی پشته‌ای برراند توسن | |
| نظر چون کرد شهری در نظر دید | سوادش از نظر پر نورتر دید | |
| حصار او زدی بر چرخ پهلو | کواکب سنگها بر کنگر او |