| کند چندان فغان از جان ناشاد | که آید آه ز افغانش به فریاد | |
| فکنده زنگی شب دلو در چاه | به قعر بحر ماهی را گذرگاه | |
| چو خواب آورد بر لشکر شبیخون | ز لشکرگاه شد منظور بیرون | |
| سمند تند رو میراند و می‌تاخت | به سایه اسبش از تندی نمی‌ساخت | |
| بسان چرخ آن رخش سبک پی | بیابانی به گامی ساختی طی | |
| چنین میراند تا زین دشت اخضر | نمایان شد عیار زرده‌ی خور | |
| سحرگه لشکران از خواب جستند | میان از بهر خدمت چست بستند | |
| چو از شهزاده جا دیدند خالی | ز جا رفتند از آشفته خالی | |
| چو صرصر پر در آن صحرا دویدند | ولیکن هیچ جا گردش ندیدند | |
| ز حد چون رفت سوی شهر راندند | حدیث او به گوش شه رساندند | |
| ز بخت سست خود آشفته شد سخت | ز روی بیخودی افتاد از تخت | |
| به هوش خود چو آمد ناله برداشت | علم در جستجوی او برافراشت | |
| به اطراف جهان مردم روان کرد | ولیکن کس پیام او نیاورد | |
| خروشان شد نظر کای دیده را نور | چه دیدی کز نظر گشتی چنین دور | |
| مرا در دور چون نبود تأسف | که این خیل بتر ز اخوان یوسف | |
| به جانم داغ یعقوبی نهادند | به گرگت همچو یوسف باز دادند | |
| الا ای یوسف گمگشته بازآی | چو یعقوبم مکن بیت الحزن جای | |
| تو بودی آنکه منظور نظر بود | فروغ عارضت نور بصر بود | |
| چه خوشحالی که گشتی از نظر دور | نظر دیگر چه خواهد داشت منظور | |
| جهان پیش نظر تاریک از آنست | که شمعی چون تو از بزمش نهانست |