| به دلخواه تو بادا هر چه خواهی | به فرمان تو از مه تا به ماهی | |
| زمانی در مقام لطف کوشید | از ایشان حال هر جا بازپرسید | |
| قضا را بود این آن کاروانی | که می‌دادند از ناظر نشانی | |
| جوانی پیش او گردید حاضر | به دستش داد مکتوبی ز ناظر | |
| چو شهزاده سر مکتوب بگشود | برآمد از دماغش بر فلک دود | |
| ز سوز نامه‌اش در آتش افتاد | ز دست هجر داد بیخودی داد | |
| به ایشان داد رخصت تا گذشتند | به خاصان گفت تا از راه گشتند | |
| به دل سد غم در این اندیشه می‌بود | که چون خود را رساند پیش او زود | |
| به خود گفتی کز اینها گر شوم دور | که می‌داند کجا رفته‌ست منظور | |
| نهم رو در بیابان از پی او | روم چندان که این دولت دهد رو | |
| به فکر کار خود بسیار کوشید | چنین با خویش آخر مصلحت دید | |
| که رخش عزم سوی شهر تازد | به سوز هجر روزی چند سازد | |
| پس آنگه افکند طرح شکاری | بود کز پیش بتوان برد کاری | |
| چو دید این مصلحت با خود در این کار | جهاند از جا سمند باد رفتار | |
| به سوی شهر از آنجا بارگی راند | قدم در گوشه بیچارگی ماند | |
| به فکر اینکه گیرد چاره‌ای پیش | نهد پا در پی آواره خویش |