| درین ناخوش مقام سست پیوند | چه ناخوشتر ازین پیش خردمند | |
| که باشد یار عمری با تو دمساز | کند هر لحظه لطفی دیگر آغاز | |
| به بزم وصل مدتها درآیی | ز نو هر دم در عیشی گشایی | |
| به ناگه حیله‌ای سازد زمانه | فتد طرح جدایی در میانه | |
| خوش آنکس را که خوبا دلبری نیست | به وصل دلبران او را سری نیست | |
| ز سوز عشق او را نیست داغی | ز عشق و عاشقی دارد فراغی | |
| چنین تا کی پریشان حال گردیم | بیا وحشی که فارغ بال گردیم | |
| به کنج عافیت منزل نماییم | در راحت به روی دل گشاییم | |
| کسی را جای در پهلو نگیریم | به وصل هیچ یاری خو نگیریم | |
| که باری محنت دوری نباشد | جفا و جور مهجوری نباشد |