| نهان در هر بلایش سد تنعم | به هر اندوه او سد خرمی گم | |
| به جام او مساوی شهد با زهر | در او یکسان خواص زهر و پازهر | |
| فراغت بخشد از سودای غیرت | رهاند خاطر از غوغای غیرت | |
| نشاند در مقام انتظارت | که کی آید برون از خانه یارت | |
| دمی گر دیرتر آید برون یار | ز دل بیرون رود طاقت به یکبار | |
| شود وسواس عشقت رهزن صبر | کنی سد چاک در پیراهن صبر | |
| لباس صبر تا دامن دریدن | گریبان چاک هر جانب دویدن | |
| در آن راهش که روزی دیده باشی | ز مهرش گرد سر گردیده باشی | |
| روی آنجا به تقریبی نشینی | سراغش گیری از هر کس که بینی | |
| که گردد ناگهان از دور پیدا | نگاهش جانب دیگر به عمدا | |
| به شوخی دیده را نادیده کردن | به تندی از بر عاشق گذردن | |
| به هر دیدن هزاران خنده پنهان | تغافل کردنی سد لطف با آن | |
| بدینسان مدتی بودند دمساز | دلی فارغ ز چرخ حیله پرداز | |
| شبی چون طره‌ی منظور ناظر | به کنجی داشت جا آشفته خاطر | |
| درآن آشفتگی خواب غمش برد | غم عالم به دیگر عالمش برد | |
| میان بوستانی جای خود دید | چه بستان، جنتی مأوای خود دید | |
| چنار و سرو را در دست بازی | لباس سبزه از شبنم نمازی | |
| به زیر سایه‌ی سرو و صنوبر | به یک پهلو فتاده سبزه تر | |
| صنوبر صوف سبز افکنده بر دوش | درخت بید گشته پوستین پوش | |
| در آن گلشن نظر هر سو گشادی | که ناگه ز آن میان برخاست بادی |