| تو شمعی را که میداری به آتش | نگه دارش که گردد شعله سرکش | |
| چراغی را که از آتش شراریست | کجا بر پرتو او اعتباریست | |
| چنین القصه لطف آن وفا کیش | شدی هر روز از روز دگر بیش | |
| دمی بی یکدگر آرامشان نه | به غیر ازدیدن هم کارشان نه | |
| اگر یک لحظه می‌بودند بی هم | برون می‌رفت افغانشان ز عالم | |
| شدی هر روز افزون شوق ناظر | به مکتب بیشتر می‌گشت حاضر | |
| چو بی‌منظور یک دم جا گرفتی | به همدرسان ره غوغا گرفتی | |
| که قرآن کردم از دست شما بس | نمی‌خواهم که همدرسم شود کس | |
| مرا دیوانه کرد این درس خواندن | نمی‌دانم چه می‌خواهید از من | |
| به یکدیگر دریدی دفتر خویش | که این مکتب نمی‌خواهم از این بیش | |
| نظر از راه مکتب بر نمی‌داشت | بدین اندوه و این رنج عالمی داشت | |
| دمی سد ره برون رفتی ز مکتب | که شاه من کجا رفتست یا رب | |
| گذشته آفتاب از جای هر روز | کجا رفتست آن مهر جهانسوز | |
| ازین مکتب گرفتندش مگر باز | و گر نه کو که با من نیست دمساز | |
| گهی کردی به جای خویش مسکن | کشیدی سر به جیب و پا به دامن | |
| شدی منظور چون از دور پیدا | ز روی خرمی می‌جست از جا | |
| که ای جای تو چشم خون فشانم | بیا کز داغ دوری سوخت جانم | |
| خوشا عشق و بلای عشقبازی | دل ما و جفای عشقبازی | |
| خوش آن راحت که دارد زحمت عشق | مبادا هیچ دل بی‌زحمت عشق | |
| در او غم را خواص شادمانی | ازو مردن حیات جاودانی |