| چنین گفت آن ادیب نکته پرداز | که درس عاشقی می‌کرد آغاز | |
| که منظور از وفا چون گل شکفتی | حکایتهای مهر آمیز گفتی | |
| به نوشین لعل آن شوخ شکر خند | دل مسکین ناظر ماند در بند | |
| حدیث خوش‌ادا گلزار یاریست | نهال بوستان دوستاریست | |
| حدیث ناخوش از اهل مودت | به پای دل نشاند خار نفرت | |
| بسا یاران که بودی این گمانشان | که بی هم صبر نبود یک زمانشان | |
| به حرف ناخوشی کز هم شنیدند | چنان پا از ره یاری کشیدند | |
| که مدتها برآمد زان فسانه | نشد پیدا صفایی در میانه | |
| خوش آن صحبت که در آغاز یاریست | در او سد گونه لطف و دوستداریست | |
| کمال لطف جانان آن مجال است | که روز اول بزم وصال است | |
| بسا لطفی که من از یار دیدم | به ذوق بزم اول کم رسیدم | |
| به عیش بزم اول حالتی هست | که حالی آن چنان کم می‌دهد دست | |
| تو گویی عیش عالم وام کردند | نخستین بزم وصلش نام کردند | |
| به عاشق لطف معشوق است بسیار | ولی چندان که شد عاشق گرفتار | |
| بلی صیاد چندان دانه ریزد | که مرغ از صیدگاهی برنخیزد | |
| چو گردد مرغ اندک چاشنی خوار | بود در سلک مرغان گرفتار | |
| چه خوش می‌گفت در کنج خرابات | به دختر شاهدی شیرین حکایات | |
| اگر خواهی که با جور تو سازند | حیات خویش در جور تو بازند | |
| به آغاز محبت در وفا کوش | وفا کن تا بری زاهل وفا هوش | |
| بنای مهر چون شد سخت بنیاد | تو خواهی لطف میکن خواه بیداد |