| دبیر مکتب نادر بیانی | چنین گوید ز پیر نکته دانی | |
| که مکتبخانه‌ای گردید تعیین | چه مکتب، خانه‌ای پر لعبت چین | |
| گلستانی ز باد فتنه رسته | در او از هر طرف سروی نشسته | |
| در او خوش صورتان پرنیان پوش | چو صورتخانه‌ی چین دوش بر دوش | |
| یکی درس جفا آغاز کرده | کتاب فتنه‌جویی باز کرده | |
| یکی را غمزه از مژگان قلمزن | به خون بیدلان می‌شد رقمزن | |
| یکی مصحف ز هم بگشوده چون گل | یکی در نغمه سازی گشته بلبل | |
| در آن مکتب که عشرتخانه‌ای بود | در او حرف بهشت افسانه‌ای بود | |
| به فرمان نظر منظور و ناظر | پی تعلیم گردیدند حاضر | |
| معلم دیده خود جایشان ساخت | سر از اکرام خاک پایشان ساخت | |
| به سوی خویش از تعظیمشان خواند | به دامن تخته‌ی تعلیمشان ماند | |
| معلم بر رخ منظور حیران | ز طفلان شور حسنش در دبستان | |
| خوشا آن دلبر غارتگر هوش | کزو خرد و بزرگ افتند مدهوش | |
| می حیرت دهد نظاره‌ی او | ز دل طاقت برد رخساره‌ی او | |
| به سد دل غمزه‌اش تیری فروشد | لبش جانها به تکبیری فروشد | |
| دمی ناظر از و غافل نمی‌شد | به سوی دیگری مایل نمی‌شد | |
| نظر از لوح خود سوی دگر داشت | الف می‌گفت و بر قدش نظر داشت | |
| برآن صورت گشادی چشم پرنم | نمی‌زد چشم همچون صاد بر هم | |
| چو میل آن رخ گلفام می‌کرد | دو چشم دیگر از وی وام می‌کرد | |
| ز تیغ حسن او گاه نظاره | دلی بودش بسان غنچه پاره |